Σε μία παλιότερη ανάρτηση του ιστολογίου είχε γίνει μνεία ενός σύντομου αποσπάσματος του Γιώργου Σεφέρη που αφορούσε σε μιαν ορισμένη στάση απέναντι στην Τέχνη. Στην ίδια προοπτική κινείται και το παρακάτω απόσπασμα που αντιγράφεται από τις Μέρες (τόμος Β, σελ. 30-31).
Το παλαιότερο απόσπασμα βρίσκεται εδώ. Οι αριθμοί στις αγκύλες αντιστοιχούν στις σελίδες της έντυπης έκδοσης.
[30] Την άλλη βδομάδα, ακριβώς, ένας νέος που είχα μόλις γνωρίσει στους Παλαμά, δεύτερος καπετάνιος σ’ ένα εμπορικό καράβι, ερχόμενος από τη Ρωσία και πηγαίνοντας στο Rio de Janeiro, μ’ επισκέφτηκε στο γραφείο μου. Ένα παιδί είκοσι τριών – είκοσι τεσσάρων ετών, πολύ καλλιεργημένο, που κουβαλά μαζί του περισσότερα βιβλία παρά ρούχα. Γενήκαμε φίλοι· τον κάλεσα να φάει μαζί μου το βράδυ. Πήγαμε σ’ ένα παλιό αγγλικό εστιατόριο που υπάρχει, πρίν από τη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου, κάπου τετρακόσια ή πεντακόσια χρόνια και μένει το ίδιο. Εκεί έτρωγε συχνά ο Ντίκενς και πολλοί άλλοι που ήταν ή που έγιναν σπουδαίοι· καθίσαμε μαζί όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ. Μου έλεγε τη σκληρή ναυτική ζωή· τη νοσταλγία της στεριάς, τη νοσταλγία της θάλασσας· ξέρεις, ένα πολύ κοινό αίσθημα στους ναυτικούς: άμα ταξιδεύουν, μιά τρέλα, μιά μανία τους πιάνει να δούν τ’ ακρογιάλι – ακαταπόνετη· κι άμα πατήσουν το πόδι τους έξω, θέλουν σχεδόν αμέσως να ξαναμπαρκάρουν, να ξαναφύγουν· δεν βρίσκουν τί να κάνουν. Βέβαια αυτό είναι φυσικό και το φαντάζεσαι εσύ, εγώ, ο καθένας, αλλά πραγματοποιείς τι θα πεί ένα τέτοιο αίσθημα στον καθένα, να το ξέρει ο [31] θερμαστής , ο καπετάνιος, ο λοστρόμος, ο μούτσος, συνειδητά; Έπειτα απ’αυτό πόσο κατώτερος μας φαίνεται ο πρώτος ραφιναρισμένος κύριος του «Ντορέ»! Είπαμε κι άλλα πολλά, φυσικά· τέχνη, Ελλάδα, ζωή. Σήμερα έλαβα ένα γράμμα (γι΄αυτό ίσως σου τα γράφω όλα αυτά)· ξέρεις τι μου γράφει προτού ξεκινήσει για τη Νότια Αμερική; «Ακόμα περνώ κάποιες μου στιγμές με τη μουσική της προσπάθειας που είναι ο Ερωτικός Λόγος» . Πάρ’ το όπως θέλεις, ένα κομπλιμέντο. Αλλά η έκφραση αυτή μ’ ενθουσιάζει· πόσοι μπορούν να πούν ένα τόσο σωστό, τόσο γυμνό λόγο σήμερα στην Ελλάδα; Ξεκινώντας από το γράμμα αυτό, που έλαβα σήμερα το μεσημέρι, άφησα τη φαντασία μου να κυλήσει σε πολλές απότολμες σκέψεις κοιτάζοντας το ποτάμι. Με την προϋπόθεση πως αξίζω εκείνο που θέλω να κάνω, έλεγα πώς η δική μου δράση δεν είναι με τους ομηλίκους μου, αλλά μ’εκείνους που είναι δέκα χρόνια νεώτεροί μου. Να γνωρίσω ένα δυό τέτοιους ακόμη, άγνωστους, ζητώντας τη δυσκολία με πίστη και αγνότητα και βλέπεις τι μπορεί να γίνει και πόσο γρήγορα πάνε περίπατο όλοι οι διάφοροι κατσούφηδες μανταρίνοι που σιγοτηγανίζονται ανάμεσα Πάρνηθα και Υμηττό. Έχω πολλά σχέδια και πολλές αρχές ελπίδων. Τί λές; Θα ζωντανέψει το κορμί της γοργόνας;
Μέσα Ελλάδα 